Rođen u Novom Sadu 3. decembra 1869., prvo obrazovanje stekao je u Beogradu. Pravne studije završio je pohađao je u Minhenu, Cirihu i Ženevi između 1886. i 1890. godine. Zatim se u Parizu bavio državnim pravom i političkim naukama do 1891. godine. Prva Jovanovićeva služba u zemlji bila je u Ministarstvu inostranih dela. Do Balkanskih ratova prelazi put od pisara II klase do Atašea carigradskog poslanstva i na posletku sekretara ministarstva. U ratovima koje je u drugoj deceniji dvadesetog veka srpska država vodila za oslobođenje i ujedinjenje Južnih Slovena Jovanović je bio šef pres-biroa Vrhovne komande. Sa srpskom vojskom Jovanović je prešao preko Albanije, da bi potom učestvovao u radu državne delegacije na Pariskoj konferenciji mira.

Posvećen nauci, Jovanović je dvadesetih i tridesetih ostao izvan političke. Nakon pogibije kralja Aleksandra (1934.) u izmenjenim okolnostima, svestan potrebe preuređenja jugoslovenske države Jovanović se našao na čelu grupe intelektualaca koja je osnovala Srpski kulturni klub. Ciljevi kluba su u početku zaštita srpskih interesa i ostvarivanje jugoslovenske integracije, iznad svega na kulturnom polju. Nakon stvaranja banovine Hrvatske Klub počinje da se u svome radu potpuno posvetio politici. Prestiž koji je Klub svojim delovanjem zadobio, kao i ugled samog Jovanovića učinili su da on uđe u pučistićku Vladu generala Simovića kao njen potpredsednik. Nakon propasti Jugoslavije Jovanović je prve izgnaničke godine Ministar pravde u Vladi u iѕbeglištvu, a zatim i njen predsednik1942.-1943. godine. Penzionisan je kao potpredsednik Vlade, Ministar unutrašnjih dela i zastupnik Ministra vojnog. Poslednjih trinaest godina živi u izgnanstvu, osuđen od komunističkog jugoslovenskog režima na dvadeset godina robije . Slobodan Jovanović je umro 12. decembra 1958. u Londonu daleko od svoje Otadžbine.

Slobodan Jovanović je od 1900. bio redovan profesor državnog prava Pravnog fakulteta u Beogradu. Rektor Beogradskog univerziteta bio je 1913.-1914. a predsednik Srpske kraljevske akademije nauka i umetnosti od 1928. do 1931. godine. Jovanovićevo delo veliko je u pravnim naukama i sociologiji ali naročito je značajan njegov doprinos istoriografiji. Znamenitim delima posvećenim istoriji Srbije od 1838. do 1903. Jovanović stvara okosnicu srpske istorijske literature, pruža prvu periodizaciju devetnaestovekovne istorije Srbije, i formira stil koji će značajno uticati na buduću nacionalnu istorijsku nauku. Monumentalni rad započinje studijom Ustavobranitelji i njihova vlada (1912.), nastavlja je knjigama Vlada Miloša i Mihaila (1923.), Vlada Milana Obrenovića I-II (1926,1927) i završava Vladom Aleksandra Obrenovića I-III. Oslonjen na arhivsku građu, ali više na samostalno istraživanje i razgovore sa savremenicima i učesnicima stvara delo koje služi ujedno i kao vrsta izvora . Ako devetnaesti vek možemo, po uzoru na klasične obrasce,  nazvati vremenom Srpske vrline Slobodan Jovanović za nju ima rolu koliko jednog Livija toliko i Plutarha. Poznati su i Jovanovićevi istorijski ogledi. Godine 1920. piše delo Vođi Francuske revolucije, biografiju Gledstona, Svetozara Markovića, Vladimira Jovanovića…

U izgnanstvu Slobodan Jovanović nastavlja i sa doprinosima istoriografiji. Većina njegovih biografskih ogleda koja je tada nastala (o Nikoli Pašiću, Milovanu Milovanoviću,  Stojanu Novakoviću, D.D. Apisu, Ljubomiru Nenadoviću, Jovanu Skerliću, Urošu Petroviću …) sakupljena je i objavljena 1962. pod naslovom Moji savremenici. Značajne su i njegove uspomene objavljene u Zapisima o problemima i ljudima 1941.-1944. objavljen tek 1976 . godine. Istoriografiji ne pripada ali na nju svakako može značajno da utiče njegov sociološki spis O totalitarizmu objavljen 1952. godine.

Životopis Slobodana Jovanovića slika je Balkanskog dvadesetog veka. Slavljen i progonjen. – to je siže njegovog života. On nije bio ni progonjen zato što je slavljen, niti slavljen zato što je progonjen. Za razliku od mnogih tragičnih ličnosti u istoriji, razlog i slavi i progonu Jovanovićevom bila je njegova veličina. Veličina koja je nastala izvan i pre njegovog bavljenja politikom i koju njegovi gonitelji nisu razumeli ali su njenu snagu osećali. Ipak, retki su bili otvoreni glasovi kritike Slobodana Jovanovića. jedan od kritičara dr Lazar (Lazica) Marković, blizak Pašićev i potom Mihajlovićev saradnik, neće zaboraviti da u svojim memoarima, napisanim na pet hiljada listića toalet papira u komunističkoj tamnici koja mu je postala grobom, spomene kako je njegov nesuđeni sapatnik bio otvoreno nenaklonjen radikalima. Isto su međutim, mogli da ustvrde i liberali kojima je Jovanović, makar porodično trebao da pripada. I rekli bi,svakako, da su i dalje postojali.

Balkanski političari koji predvode narode hude sudbine uvek su očekivali da im istorija bude naklonjena. Svesni, biće, nesklonosti istorije, neki od njih su postali neraspoloženi prema istoričarima. Tako je Slobodan Milošević, sadašnji predsednik SRJ, krajem osamdesetih godina dvadesetog veka, kao prvak beogradskih komunista, zalažući se da ne budu objavljena sabrana dela Slobodana Jovanovića, tvrdio kako je Jovanović izdajnik, uveren da njegova dela neće nikoga zainteresovati u slobodarskom Beogradu..