Radovan
Samardžić rođen je 22. oktobra 1922. u
Sarajevu. Nakon završenih osnovnih studije na grupi za
Istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu, asistent na
katedri za Opštu istoriju Novog veka postao je 1950.
godine. Doktorsku tezu Dubrovački pesnik i
diplomata Jaketa Palmotić odbranio je 1956. godine.
Na post-diplomskim studijama u Parizu gde kod Fernana
Brodela izučava istoriju Mediterana Radovan Samardžić
boravi između 1957.-1958., dok u Majncu na
Institutu za evropsku istoriju boravi od 1967-1968.
U početku se Samardžić posvetio temama
iz Dubrovačke istorije, već 1961. objavljuje
svoje znamenito delo Veliki vek Dubrovnika. Radovan
Samardžić je posebno ostao u naučnoj, ali i
kulturnoj javnosti upamćen po remeg-delima
istorijske biografije Mehmed Sokolović, Sulejman i
Rokselana, Osman. U njima on razvija poseban
istoriografski i književni stil u čemu uz
Slobodana Jovanovića predstavlja jedinstvenu pojavu
u našoj nauci.
Samardžić je jedan od autora Istorije Srpskog
naroda (1984.1,1992.2), Napisao je više priloga za
trotomnu Istoriju Beograda, od 1976. započeo je sa
objavljivanjem Pisaca srpske istorije, dela čiji je
četvrti tom izašao nakon njegove smrti. Radovan
Samardžić je 1989. objavio svoje Ideje za srpsku
istoriju, u to vreme objavljeni su nakon više od pola
stoleća sabrana dela Slobodana Jovanovića,
čiji je jedan od priređivaća bio.
Tokom svog plodnog naučnog rada Radovan Samardžić
bio je biran za Dekana Filozofskog fakulteta, , redovnog
člana SANU , jedno vreme je bio i sekretar
Odeljenja društvenih nauka akademije, bio je direktor
Balkanološkog instituta SANU i glavni urednik
Jugoslovenskog istorijskog časopisa.
Radovan Samardžić je umro u Beogradu 1. februara
1994. godine.
|