Rođen u Užicu 31.maja 1901., studije istorije završio je 1927. u Beogradu. Stranjaković se bavio devetnaestovekovnom istorijom, i to uglavnom vremenom vladavine Ustavobranitelja (1842.-1858.) i političkom istorijom naroda kneževine Srbije. Tematsku srž njegovog dela predstavlja doktorska disertacija Vlada ustavobranitelja 1842.-1858. koju je odbranio 1932. godine.

    Stranjaković je od 1925. godine asistent na katedri za nacionalnu istoriju Filozofskog fakulteta, vanredni profesor postaje uoči rata 1940. godine. Bibliografija Dragoslava Stranjakovića obuhvata 277 jedinica, najznamenitja njegova dela su pored Vlade Ustavobranitelja…, nedovršena prosopografska istorija Srbije u kojoj je u pet biografskih studija želeo da napiŠe istoriju devetnaestovekovne Srbije (nameran da napiše biografije Karađorđa, Miloša Obrenovića, Ilije Garašanina, Jovana Ristića i Nikole Pašića, uspeo je da napiše Karađorđevu biografiju (uporedo sa biografijom njegove žene Jelene) i biografiju Ilije Garašanina koja još uvek nije objavljena.

    Uoporedne životopisime Karađorđa i Jelene, Stranjaković unekoliko nastavlja tematskim sličnim delom o knezu Mihailu i knjeginji Juliji, objavljenim 1940. godine.

    Razvoj moderne jugoslovenske istoriografije: srpske, hrvatske i slovenačke, svakako je sinteza Stranjakovićevih priloga iz domaće istoriografije, ali ni to delo do danas nije objavljeno.

   Dragoslav Stranjaković je penzionisan 1945., nakon čega je progonjen i zatvaran od  novouspostavljenog režima. Bilo je to mračno razdoblje pišćevog života. Od 1955. predavao je na Bogoslovskom fakultetu a, jedino javnosti poznatije njegovo delo iz tog vremena Najveći zločini sadašnjice. Patnja i stradanja srpskog naroda u Nezavisnoj državi Hrvatskoj, objavljeno je tek 1991. trideset i pet godina nakon njegove smrti . Dragoslav Stranjaković je umro 27. novembra 1966. godine.